De veganistische leugen: wat ik ontdekte na 13 jaar binnen de beweging – Nederlands ondertiteld

Na 13 jaar in de loopgraven geloof ik niet langer dat veganisme zijn beloften waarmaakt. Hier zijn de grootste problemen met veganisme, die niemand van binnenuit je heeft verteld.

Ik ben al 13 jaar veganist. Niet terloops veganistisch. Niet “ik eet nog steeds honing” veganistisch, niet “ik eet af en toe oesters” veganistisch. Zelfs niet “ik draag tweedehands leer” veganistisch. Ik was een puriteinse veganist – degene die altijd te zien was bij protesten, die undercover slachthuizen filmde en die de boodschap van medelevend leven verkondigde aan iedereen die maar naar me wilde luisteren. Sterker nog, zelfs toen ik op 18-jarige leeftijd 6 maanden lang door heel India trok, heb ik niet één mug doodgeslagen – een gewoonte van “ahimsa” die ik daarna nog vele jaren heb volgehouden. Ik had de Jains een run voor hun geld kunnen geven, zo toegewijd was ik aan mijn ethische overtuigingen.

Als iemand die hoog in de veganistische wereld staat een afvallige van het veganisme zou worden, zou ik een van de eersten zijn om te zeggen: “Ze waren nooit echt veganistisch om mee te beginnen… als je het eenmaal echt snapt, is er geen weg meer terug”.

Toen ik begin twintig was, was mijn garderobe een parade van activistische slogans: T-shirts en hoodies die schreeuwden “Vlees is moord” en “Zuivel is eng”. Ik vermeed niet alleen dierlijke producten, ik probeerde de wereld ervan te redden.

Ik gaf toespraken aan duizenden mensen, creëerde een populair veganistisch youtube-kanaal in 2015, hielp bij de productie van veganistische documentaires en online content en regisseerde later de Netflix Original Seaspiracy – een film die viraal ging, de wereldwijde top 10 van Netflix haalde en miljoenen aanspoorde om “veganistisch te gaan” voor de oceaan. Beroemdheden als Sir Paul McCartney, Kourtney Kardashian, Hugh Jackman, Tom Brady en talloze beïnvloeders en instellingen sloten zich allemaal bij het koor aan. 100% Veganisme, beloofde ik, was het enige morele hoogstandje. De enige ethische keuze. De ultieme oplossing.

Maar wat veranderd is, is mijn kijk op het grotere geheel van veganisme, de nuance en de ongemakkelijke grijze gebieden die bijna alle veganisten vermijden. Er zijn diepere, rommeligere waarheden waar de veganistische beweging niet mee worstelt – en uiteindelijk geen goed antwoord op heeft.

Ik ben hier het afgelopen jaar zo anders over gaan denken, dat ik niet meer zeker weet of ik mezelf nog wel veganist met een hoofdletter “V” zou willen noemen. Maar meer over wat ik wel en niet eet verderop in de video.

Bron: ALI TABRIZI

Wees de eerste en start een discussie/gesprek over dit onderwerp:  https://friendhyve.com/forums/thread/246/De-veganistische-leugen-wat-ik-ontdekte-na-13-jaar-binnen